De Belchentunnel in Zwitserland

De Belchentunnel, een architectonisch meesterwerk in het hart van Zwitserland, is niet alleen een belangrijke transportader voor de regio, maar symboliseert ook de vooruitgang en de technische vaardigheden van de moderne tunnelbouw. De route verbindt de schilderachtige landschappen van de Jura met de bruisende metropool Bazel en maakt een snellere en veiligere doortocht door het berggebied mogelijk. Nu mobiliteit en duurzame transportoplossingen steeds belangrijker worden, is de Belchentunnel een fascinerend voorbeeld van de uitdagingen en kansen die gepaard gaan met de bouw van infrastructuurprojecten op lastige geografische locaties. Voor de Belchentunnel is een vignet nodig en de tunnel heeft in totaal drie buizen, waarvan er echter altijd maar twee in gebruik zijn.

De belangrijkste zaken nog even op een rijtje:

• De tunnel vormt een belangrijke noord-zuidverbinding in Zwitserland.
• De tunnel heeft een totale lengte van 3.200 meter.
• De tunnel bestaat uit drie buizen, waarvan er één uitsluitend is gereserveerd voor onderhouds- en hulpdiensten.

De geschiedenis van de Belchentunnel in Zwitserland

Vóór de aanleg van de nationale weg A2 en de Belchentunnel was het verkeer vanuit Noordwest-Zwitserland en Duitsland voornamelijk afhankelijk van landwegen over de Boven- en Beneden-Hauensteinpassen naar het Mittelland. Door de voortdurende toename van het verkeersaanbod, waardoor op piekdagen tot wel 3.500 voertuigen de stadspoort van Liestal passeerden, werd het steeds noodzakelijker om effectieve oplossingen te vinden. De planning en uitgebreide geologische studies voor een nationale weg door de valleien van Arisdorf en Diegt en de bouw van een tunnel onder de Belchen ontwikkelden zich over jaren. In februari 1960 kreeg het project eindelijk officieel goedkeuring voor uitvoering.

Bouw en renovatie van de tunnel

Tussen 1963 en 1966 drongen krachtige boormachines het Jura-gesteente binnen en creëerden twee tunnelbuizen, elk 40 meter uit elkaar. Deze buizen zijn met elkaar verbonden door zeven kruisende tunnels, waarvan er drie dienen als ventilatieschachten die naar het aardoppervlak leiden. De noordelijke tunnelingang ligt op een hoogte van 605 m boven zeeniveau. M., het zuidelijke portaal ligt op 610 m boven zeeniveau. M., terwijl het hoogste punt van de tunnel op 618 m boven zeeniveau ligt. M. bevindt zich. Op 16 oktober 1964 werd de eerste doorbraak bereikt en in december 1970 werd de tunnel eindelijk opengesteld voor het wegverkeer.

Door de enorme druk die werd veroorzaakt door de mineralen waterhoudend anhydriet, gips en klei, ontstonden er al snel na ingebruikname afbrokkelingen en vervormingen aan de wanden en de bodem van de tunnel. Dit had tot gevolg dat de tunnel meerdere malen tot rehabilitatielocatie moest worden aangewezen. Tussen 2001 en 2003 werden de beide tunnelbuizen afwisselend gesloten om uitgebreide herstelwerkzaamheden en noodzakelijke aanpassingen aan de nieuwste veiligheidsnormen uit te voeren. In de fase waarin er nog maar één buis met tweerichtingsverkeer in gebruik was, ontstonden er vaak aanzienlijke verkeershinder en lange files aan beide zijden van de tunnel.

De theorie van de drie buizen

Om tijdens de renovatie- en onderhoudswerkzaamheden files te vermijden en om te allen tijde twee berijdbare tunnelbuizen met elk twee rijstroken te kunnen aanleggen, wordt naast de bestaande buizen een extra buis in de berg aangelegd. Op 26 maart 2003 gaf de Bondsraad zijn goedkeuring aan dit project, dat vervolgens ook door de bevolking van de kantons Basel-Landschaft en Solothurn werd ondersteund.

In de toekomst worden de twee buitenste buizen gebruikt voor reguliere werkzaamheden, terwijl de middelste buis beschikbaar blijft als vlucht- en reddingsroute en als rijbaan bij jaarlijkse onderhoudswerkzaamheden. De officiële opening van de bouwplaats vond plaats in december 2015 en de nieuwe tunnel zal naar verwachting in 2022 in gebruik worden genomen. Na voltooiing worden de twee bestaande buizen één voor één gerepareerd. Het is belangrijk om te benadrukken dat de bouw van de nieuwe revalidatietunnel niet tot een capaciteitsverhoging zal leiden. Wanneer de werkzaamheden zijn afgerond, hebben automobilisten nog maar twee tunnelbuizen met in totaal vier rijstroken tot hun beschikking. De middelste buis dient dan als vluchttunnel, behalve tijdens onderhoudswerkzaamheden in één van de andere buizen.

Op 9 februari 2016 begon de bouw van de circa 500 miljoen CHF kostende renovatietunnel bij de zuidelijke ingang van de Belchentunnel. Ook dit zal naar verwachting in 2022 in gebruik worden genomen.

Vragen en antwoorden over de Belchentunnel in Zwitserland

Wordt er tol geheven voor de Belchentunnel in Zwitserland?

Nee, hier geldt enkel de algemene vignetplicht voor Zwitserland. U hoeft dus geen extra tol te betalen. In Zwitserland zijn er slechts twee tunnels waarvoor een aparte tol geldt. De Grote Sint-Bernardtunnel en de Munt-la-Scheratunnel.

Hoeveel buizen heeft de Belchentunnel in Zwitserland?

De Belchentunnel in Zwitserland heeft drie buizen. Er zijn maximaal twee buizen tegelijk in gebruik. Dit zijn de twee buitenste buizen. De derde rijstrook blijft vrij voor tunnelonderhoud en is dus alleen bedoeld voor hulpdiensten, omleidingen of andere aanrijroutes.

Hoe lang is de Belchentunnel in Zwitserland?

De Belchentunnel in Zwitserland heeft een totale lengte van 3.200 meter.